ဂေါပကရုံးနှင့်ဆက်လျက် သိကြား၊ ဗြဟ္မာ၊ ကဏ္ဍက၊ မောင်ဆန်တို့ အလယ်တွင် သိဒ္ဓတ္ထမင်းသားသည် ပါရမီ ဖြည့်ဖက် ယသော်ဓယာ၊ သားတော် ရာဟုလာတို့ကို စွန့်ခွာထွက်လာရာမှ ဤအနော်မာသောင်၌ ဆံတော်ကို ပယ်၍ သဗ္ဗညုတဉာဏ်တော်ကို လက်ဝယ်ပိုက်ပိုင်ရရှိရန် ရှေ့ရှုလိုက်ပါတော့သည်။

“ငါသည် အကယ်စင်စစ်ဘုရားဖြစ်မည့်သူမှန်၏၊ ဤဆံထုံးတော်သည် ကောင်းကင်၌တည်စေသတည်း၊ အကယ်စင်စစ် ဘုရားဖြစ်မည့်သူမဟုတ်ငြားအံ့၊ ဤဆံထုံးတော်သည် မြေ၌ကျပါစေသတည်း” ဟု အဓိဋ္ဌာန်ပြု၍ ကောင်းကင်သို့မြှောက်ပစ်လိုက်ရာ မကိုဋ်နှင့်တကွ ဆံထုံးတော်သည် အထက်သို့ တစ်ယူဇနာတိုင်တက်၍ ကောင်းကင်၌ပင် ဆိုင်းကိုဆွဲထားသည့်အလားထူးခြားအံ့ဖွယ်စွာတည်ရှိလေသည်။

သိကြားမင်းသည် နတ်မျက်စိဖြင့် ဆံတော်ကိုမြင်၍ တစ်ယူဇနာရှိသော ရတနာပန်းတောင်းဖြင့် ထိုမကိုဋ်တော် နှင့်တကွဆံတော်ကိုခံယူပြီးလျှင် မိမိစံနေရာ တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ ရတနာခုနှစ်ပါးတို့ဖြင့် မွမ်းမံစီခြယ်အပ်သော သုံးယူဇနာဉာဏ်တော်အမြင့်ရှိသော စူဠာမဏိစေတီကို တည်ထားကာ ထိုဆံတော်နှင့် မကိုဋ်ကို ဌာပနာ၍ ပူဇော် ထားလေသည်။

(မြန်မာလူမျိုးတို့ သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့၌ မီးပုံးပျံလွှတ်ခြင်းသည် ထိုဘုရားကို ပူဇော်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။)